At Odnośnik do polecenia C Nav 2050m

Wiązanie ilościowe

W porównaniu z określoną anaforą wyrażenia ilościowe działają inaczej i są bardziej restrykcyjne. Zgodnie z propozycją Reinharta w 1973 r. wyrażenie ilościowe musi nakazać c-command każdemu zaimkowi, za którym znajduje się

(3) [Każdy człowiek] myśli, że [on] jest inteligentny.

a. ∀ x(man(x)): x myśli, że x jest inteligentny. (uwiązany)

b. ∀ x(man(x)): x myśli, że y jest inteligentny. (referencyjny lub „bezpłatny”)

W tym przykładzie kwantyfikator [każdy człowiek] c-komenduje drugi zaimek [he], a odczyt zmiennej związanej jest możliwy, ponieważ zaimek „on” jest związany uniwersalnym kwantyfikatorem „każdy człowiek”. Zdanie w (3) pokazuje dwa możliwe odczytania w wyniku wiązania zaimków z uniwersalnym kwantyfikatorem. Odczyt w (3a) stwierdza, że za wszystkim człowieka, każdy z nich uważa, że oni (on) są inteligentne. Tymczasem zdanie (3b) stwierdza, że wszyscy mężczyźni uważają, że ktoś (on) jest inteligentny. Ogólnie rzecz biorąc, aby zaimek był związany przez kwantyfikator i możliwy był odczyt zmiennej związanej, (i) kwantyfikator musi c-command zaimkiem oraz (ii) zarówno kwantyfikator, jak i zaimek muszą występować w tym samym zdaniu.

Historia

W odniesieniu do historii koncepcji c-komenda można wyróżnić dwa etapy: (i) analizy skoncentrowane na zastosowaniu c-komenda do rozwiązywania konkretnych problemów związanych z koreferencją i niekoreferencją; (ii) analizy, które skupiały się na c-komendach jako strukturze w szerokim zakresie zjawisk języka naturalnego, które obejmują między innymi śledzenie koreferencji i niekoferencji.

Każda reguła, która utrzymuje ruch w prawo o NP ₁ (zwłaszcza przy przechodzeniu na prawo od NP ₂), przeciwdziałałaby idei koreferencji pomimo oznaczenia +coref. Reguły, które utrzymują ruch w lewo, będą nadal wspierać koreferencję.

Etap 1: Koreferencja

Rozwój „c-komenda” jest wprowadzony przez pojęcie koreferencji. Oznacza to pierwszy etap koncepcji c-komenda. W początkowym pojawieniu się współreferencji Jackendoff (1972). oficjalnie stwierdza...Jeżeli dla któregokolwiek z NP ₁ i NP ₂ w zdaniu nie ma wpisu w tabeli NP ₂ + rdzeń NP ₂, wpisz w tabeli NP ₁ - rdzeń NP ₂ (OBOWIĄZKOWE)

Innymi słowy, reguła ta stwierdza, że ​​wszelkie wyrażenia rzeczownikowe, które nie zostały powiązane z regułą koreferencji, są uznawane za niekoferencjalne. Drzewo po prawej określa to poprzez cykliczny ruch w lewo zaimka i/lub rzeczownika.

Jest to zatem zredagowany przez Lasnik (1976), w którym...

NP ₁ nie może być interpretowane jako współodniesienia z NP _2, jeśli NP ₁ poprzedza i polecenia NP ₂ i NP ₂ nie są zaimkiem. Jeśli NP ₁ poprzedza i nakazuje NP ₂, a NP ₂ nie jest zaimkiem, to NP ₁ i NP _{1 nie} są współodniesienia.

Jeśli w zdaniu NP _y nie jest zaimkiem, reguła Lasnika określa go jako niegramatyczny, nawet jeśli NP _x jest lub nie jest zaimkiem.

Zgodnie z tą zasadą istotne jest, aby NP ₂ (oznaczane jako NP _y w drzewie po lewej stronie) było zaimkiem, aby zdanie było gramatyczne, pomimo tego, że NP ₁ (oznaczane na drzewie jako NP _x) jest zaimkiem lub nie. Można to pokazać na poniższych przykładach.

a) Lucy wita klientów, których obsługuje.

b) *Wita klientów obsługiwanych przez Lucy.

c) *Lucy wita klientów obsługiwanych przez Lucy.

d) Wita klientów, których obsługuje.

W tym wydaniu koreferencji Lasnik ustanawia pewne ograniczenia dotyczące dopuszczalnych lokalizacji NP ₁ i NP ₂, co wskazuje na potencjalną dominację.

a) N ₃ m-komendy Det, ale nie c-komendy; b) V ₂ c-rozkazuje N ale nie m-rozkazuje

Etap drugi: dominacja

Prowadzi to do Etapu 2 koncepcji c-dowództwa, w którym dokładnie badana jest szczególna dominacja. Termin „ c-command” został wprowadzony przez Tanyę Reinhart w jej rozprawie z 1976 roku i jest skróconą formą dowodzenia składowego. Reinhart dziękuje Nickowi Clementsowi za zaproponowanie zarówno tego terminu, jak i jego skrótu. Reinhart (1976) stwierdza, że...

A rozkazuje węzeł B jeśli węzeł rozgałęziający ⍺ ₁ najbardziej bezpośrednio dominujący A albo dominuje w B albo jest bezpośrednio zdominowany przez węzeł ⍺ _2, który dominuje w B, a ⍺ ₂ jest tego samego typu kategorii co ⍺ ₁

Innymi słowy, „⍺ c-polecenia β jeśli każdy węzeł rozgałęziający dominuje ⍺ dominuje β”

Chomsky dodaje drugą warstwę do poprzedniej edycji reguły c-komendy, wprowadzając wymóg maksymalnych rzutów. Stwierdza...

⍺ c-komendy β jeśli każda maksymalna projekcja dominuje ⍺ dominuje β

Stało się to znane jako „ m-polecenie ”.

Drzewo po prawej porównuje dwie definicje na tym etapie. „Polecenie c” Reinharta koncentruje się na węzłach rozgałęzień, podczas gdy „polecenie m” Chomsky'ego koncentruje się na maksymalnych projekcjach.

Obecna i szeroko stosowana definicja polecenia c, którą opracował Reinhart, nie była nowa w składni. Podobne pojęcia konfiguracyjne krążyły od ponad dekady. W 1964 Klima zdefiniował relację konfiguracyjną między węzłami, którą nazwał „w budowie z”. Ponadto Langacker zaproponował podobne pojęcie „rozkazu” w 1969 roku. Definicja Reinharta również wykazała bliskie związki z „relacją wyższości” Chomsky'ego.

Krytyka i alternatywy

Przez lata ważność i znaczenie polecenia c dla teorii składni było szeroko dyskutowane. Językoznawcy, tacy jak Benjamin Bruening, dostarczyli danych empirycznych, aby udowodnić, że c-command jest wadliwy i nie potrafi przewidzieć, czy zaimki są używane prawidłowo.

Podejście Brüninga do c-command

W większości przypadków c-komenda koreluje z pierwszeństwem (kolejność liniowa); to znaczy, jeśli węzeł A c-command węzeł B, zwykle jest tak, że węzeł A również poprzedza węzeł B. Co więcej, podstawowy szyk wyrazów S(V)O (podmiot-czasownik-obiekt) w języku angielskim pozytywnie koreluje z hierarchią funkcje składniowe, podmioty poprzedzają (i c-komenda) obiekty. Co więcej, w języku angielskim i językach pokrewnych w zdaniach deklaratywnych przedmioty zwykle poprzedzają dopełnienia. Wracając do Brueninga (2014), przedstawiono argument, który sugeruje, że teorie składni, które opierają się na c-polece, błędnie zinterpretowały znaczenie pierwszeństwa i/lub hierarchii funkcji gramatycznych (tj. funkcji gramatycznej podmiotu kontra przedmiot). Reguły gramatyczne zaimków i zmienne wiązanie zaimków, które współwystępują z skwantyfikowanymi frazami rzeczownikowymi i frazami wh, zostały pierwotnie zgrupowane i zinterpretowane jako to samo, ale Brüning ujawnia, że ​​istnieje między nimi znacząca różnica i zapewnia swoją własną teorię na ten temat. Brüning sugeruje, że aktualna funkcja c-polecenia jest niedokładna i wnioskuje, że to, co c-polecenie ma dotyczyć, jest dokładniej analizowane pod względem pierwszeństwa i funkcji gramatycznych. Co więcej, koncepcja c-command została opracowana przede wszystkim na podstawie zjawisk składniowych języka angielskiego, języka o stosunkowo ścisłym szyku wyrazów. W konfrontacji ze znacznie swobodniejszym porządkiem słów w wielu innych językach, spostrzeżenia dostarczane przez c-command są mniej przekonujące, ponieważ porządek liniowy staje się mniej ważny.

Jak wcześniej sugerowano, zjawiska, do których ma zaradzić c-polecenie, można bardziej przekonująco zbadać pod kątem porządku liniowego i hierarchii funkcji składniowych. Co się tyczy tego ostatniego, niektóre teorie składni przyjmują, że hierarchia funkcji składniowych jest prymitywna. Dotyczy to gramatyki Head-Driven Phrase Structure Grammar (HPSG), leksykalnej gramatyki funkcjonalnej (LFG) i gramatyk zależności (DG). Hierarchia funkcji składniowych, którą zakładają te frameworki, jest zwykle podobna do następującej: TEMAT > PIERWSZY OBIEKT > DRUGI OBIEKT > OBIEKT UKOśNY. Liczne mechanizmy składni są następnie adresowane w ramach tej hierarchiiWpis Barkera w komendzie c

Podobnie jak Bruening, Barker (2012) przedstawia swój własny wkład w c-command, stwierdzając, że nie ma to znaczenia dla wiązania ilościowego w języku angielskim. Chociaż nie jest to pełna charakterystyka warunków, w których kwantyfikator może wiązać zaimek, Barker proponuje wymóg zakresu.

Barker's Scope Warunek: kwantyfikator musi objąć zakresem każdy zaimek, który wiąże

Jako taki, kwantyfikator może objąć zasięg nad zaimkiem tylko wtedy, gdy może objąć zasięg nad egzystencjalnym wstawionym w miejsce zaimka

(4) [ Każda kobieta] _i zaprzeczyć, że [ ona] _I spotkał Shah

(5) [ Każda kobieta] _i zaprzeczył, że [ kogoś] _ja spotkałem szacha

Zdanie w (5) wskazuje, że [każda kobieta] obejmuje [ktoś], a to potwierdza twierdzenie, że [każda kobieta] może obejmować zasięgiem zaimek taki jak w (4).

(6) Człowiek, który podróżował z [ każda kobieta] _i zaprzeczyć, że [ ona] _j spotkał Shah

(7) Człowiek, który podróżował z [ każdej kobiety] _i zaprzeczył, że [ kogoś] _I spotkał Shah *

Zdanie w (7) wskazuje, że [każda kobieta] nie może obejmować [ktoś] i pokazuje, że kwantyfikator nie obejmuje zakresu nad zaimkiem. W związku z tym nie ma interpretacji, w której każda kobieta w zdaniu (6) odnosi się do niej, a współodniesienie nie jest możliwe, na co wskazuje inny indeks dolny dla niej.

Brüning wraz z innymi lingwistami, takimi jak Chung-Chien Shan i Chris Barker, sprzeciwili się twierdzeniom Reinharta, sugerując, że zmienne wiązanie i współodniesienie nie są ze sobą powiązane. Barker (2012) ma na celu zademonstrowanie, jak zmienne wiązanie może funkcjonować poprzez użycie kontynuacji bez c-command. Osiąga się to poprzez unikanie użycia c-command i skupienie się na pojęciu pierwszeństwa w celu przedstawienia systemu, który jest w stanie wiązać zmienne i księgować zdarzenia, takie jak naruszenie crossover. Barker pokazuje, że pierwszeństwo, na drodze kolejności oceny, może być użyte zamiast c-komenda.Odpowiedź Wuijtsa na pracę Barkera

Inna ważna praca krytyczna wywodzi się z pracy Wuijtsa (2016), która jest odpowiedzią na stanowisko Barkera w sprawie „c-command” i stawia pytanie dla pracy Barkera: W jaki sposób „alternatywy dla c-command dla wiązania zaimków” są uzasadnione i czy te alternatywy są adekwatne? ”. Wuijts zagłębia się w pracę Barkera i dochodzi do wniosku, że semantyczna interpretacja zaimków pełni funkcję funkcji we własnym kontekście.

Wuijts dalej twierdzi, że segregator może przyjąć wynik jako argument i związać zaimek przez cały system, który wykorzystuje kontynuację bez pojęcia c-komenda. Zarówno alternatywy Brueninga, jak i Barkera dla c-command dla wiązania zaimków są określane jako „odpowiednie alternatywy”, które dokładnie pokazują, jak współodniesienie i zmienne wiązanie mogą działać bez c-command. Wuijts przedstawia dwa podstawowe punkty, które uzasadniają użycie formy pierwszeństwa:

(1) Pierwszeństwo jest przydatne, ponieważ można go wykorzystać do wyjaśnienia asymetrii, której nie można wyjaśnić za pomocą polecenia c

(2) Naturalna wypowiedź i konstrukcja zdań uzasadnia stosowanie formy pierwszeństwa.

Zarówno Barker, jak i Wuijts twierdzą, że celem nie jest całkowite wyeliminowanie c-command, ale uznanie, że istnieją lepsze alternatywy. Innymi słowy, c-command nadal może być używany do skutecznego rozróżniania silnych i słabych zwrotnic, ale może nie być tak skuteczny w innych obszarach, takich jak asymetria, o której wspomniano wcześniej. Wuijts dochodzi do wniosku, że lepsza alternatywa bez c-komenda może być preferowana i sugeruje, że obecne alternatywy dla c-komenda wskazują na pierwszeństwo, binarną relację między węzłami w strukturze drzewa, która ma duże znaczenie.Badanie Cho dotyczące wiążącej teorii Chomsky'ego

Keesok Cho bada teorię wiązania Chomsky'ego i proponuje, że elementy leksykalne w tych samych strukturach argumentów, które wywodzą się z tych samych predykatów, wymagają relacji wiążącej opartej na m-poleceniu, podczas gdy elementy leksykalne w strukturach argumentów, które wywodzą się z różnych predykatów, wymagają relacji wiążących opartych na poleceniach c.Cho (2019) kwestionuje wiążącą teorię Chomsky'ego (1995), pokazując, że jej definicja polecenia c w wiążących zasadach B i C nie działa w różnych strukturach argumentacji różnych predykatów. Cho stwierdza, że ​​wiążące zasady używają polecenia c opartego na poleceniach m dla struktur wewnątrzargumentowych, a zasady wiążące używają polecenia c opartego na poleceniach dla struktury między argumentami. Tym stwierdzeniem Cho sugeruje, że pojęcie c-komenda używane w wiążących zasadach to w rzeczywistości m-komenda i zarówno c-komenda, jak i m-komenda mają swoje własne ograniczenia.

Drzewo syntaktyczne ilustrujące zdanie (1a) spełniające obowiązującą zasadę A.

Patrząc na relacje wiążące w strukturach wewnątrzargumentowych

Analizując następujące zdania, Cho jest w stanie poprzeć argument, że pojęcie c-komenda używane w wiążących zasadach to w rzeczywistości m-komenda:

Struktura drzewa składniowego ilustrująca zdanie (1b) jako źle sformułowane. Zaimek „jej” jest związany ze swoją kategorią rządzącą, co narusza obowiązującą zasadę B. Cho (2019) twierdzi, że pojęcie użycia c-command jest w rzeczywistości m-command.

(1a) wysoki chłopak _i zaszkodzi sobie _I

(1b) * Krótka dama _i pokazała ją _i jego zdjęcie

(1c)*Matrona _i wierzy, że nienawidzimy Jiny _i

Struktura składniowa ilustrująca zdanie (1c) jako źle uformowane. Zdanie (1c) narusza obowiązującą zasadę C, a Cho (2019) twierdzi, że używa pojęcia m-komenda.

Analizując zdanie (1a), widać, że kategorią rządzącą nim samym, anaforą, jest całe zdanie Wysoki chłopiec sam się skrzywdzi. Poprzednik, chłopcze, c-dowodzi sam. Odbywa się to w sposób, który pozwala na maksymalne odwzorowanie kategoryczne tego pierwszego, aby sterować maksymalnym rzutem kategorycznym drugiego. Cho twierdzi, że pojęcie c-komendy w zdaniach (1a), (1b) i (1c) jest w rzeczywistości m-komendą i że zasady wiążące oparte na m-poleceniu dotyczą relacji wiążących elementów leksykalnych i/lub argumentów, które są w tej samej strukturze argumentów predykatu.

W zdaniu (1a) chłopiec i on sam są pozycjami leksykalnymi, które służą jako zewnętrzne i wewnętrzne argumenty krzywdy, orzeczenie dwumiejscowe. Dwa elementy leksykalne, chłopiec i on, również znajdują się w tej samej strukturze argumentowej tego samego orzeczenia.

W zdaniu (1b), dama i jej są elementy leksykalne, które służą jako zewnętrznych i wewnętrznych argumentów wykazała, trzy place orzecznika. Dwa elementy leksykalne lady i her również znajdują się w tej samej strukturze argumentowej tego samego predykatu.

W zdaniu (1c) wierzy jest dwumiejscowym orzeczeniem zdania głównego i przyjmuje jako argument zewnętrzny kobietę, podmiot, a jako argument wewnętrzny , że nienawidzimy Jiny, zdania osadzonego.

Patrząc na relacje wiążące w strukturach międzyargumentowych

Cho twierdzi, że relacje wiążące w strukturach wewnątrzargumentowych wykorzystują c-polecenie oparte na m-poleceniu, które jest ograniczone do relacji wiążących argumentów i/lub elementów leksykalnych należących do struktur argumentowych tego samego predykatu. Cho używa następujących zdań, aby zademonstrować, w jaki sposób c-command oparty na poleceniach działa w przypadku relacji wiążących struktury między argumentami:

(2a) Blondynka zemdlała, gdy usłyszała wiadomość

(2b) Zemdlała, gdy blondynka usłyszała wiadomość

(2c) Przybył i John cię odwiedzi

(2d) John przybył i cię odwiedzi

(2e) *John uważa, że ​​ona jest dobra, a Tom uważa, że ​​Mary nie jest dobra

(2f) *Usiadł po tym, jak Jan wszedł do pokoju

(2g) Kiedy wszedł do pokoju, Jan usiadł

Cho nie tylko używa zdań (2a)-(2g) do wyjaśnienia polecenia c opartego na poleceniach i jego roli w relacjach wiążących struktury między argumentami, ale także twierdzi, że polecenie c oparte na poleceniach może wyjaśniać niewyjaśnione relacje wiążące między różnymi strukturami argumentów połączonymi przez spójnik, a także wyjaśnij, dlaczego zdanie (7d) jest gramatyczne, a (7e) niegramatyczne.

Implikacje

Pamięć

Pojęcie c-komenda pokazuje związek zaimków z ich poprzedzającym wyrażeniem. Ogólnie rzecz biorąc, zaimki, takie jak it, są używane w odniesieniu do poprzednich pojęć, które są bardziej widoczne i wysoce przewidywalne oraz wymagają wcześniejszej reprezentacji, do której się odwołują. Aby nastąpiła właściwa interpretacja, poprzedzająca reprezentacja musi być dostępna w umyśle rozumiejącego, a następnie dopasowana do odpowiedniego zaimka, tak aby zaimek miał do czego się odwoływać. Istnieją badania, które sugerują, że istnieje związek między wyeksponowaniem zaimka a desygnatem w stanie poznawczym osoby rozumiejącej. Badania wykazały, że ważne reprezentacje poprzedników są bardziej aktywne w porównaniu z mniej widocznymi.

(i) "Gdzie jest mój pędzel? Widziałeś go? "

W zdaniu (i) istnieje aktywna reprezentacja poprzednika mojego pędzla w umyśle rozumiejącego i łączy się ona z następującym zaimkiem it. Zaimki mają tendencję do odwoływania się do najistotniejszego obiektu w zdaniu, takiego jak mój pędzel w zdaniu (i).

Co więcej, im bardziej aktywna jest reprezentacja poprzedzająca, tym bardziej jest łatwo dostępna do interpretacji, gdy pojawia się zaimek, co jest następnie przydatne do operacji takich jak rozwiązywanie zaimków.

(ii) „Gdzie jest moja czarna torba z moim pędzlem i moimi włosami w środku? Widziałeś to? ”

W zdaniu (ii) mój pędzel jest mniej widoczny, ponieważ w zdaniu znajdują się inne przedmioty, które są bardziej widoczne, takie jak moja czarna torba. Poprzednik, moja czarna torba, jest bardziej aktywny w reprezentacji w umyśle pojmującego, ponieważ jest bardziej widoczny, a dopasowanie zaimka do zaimka to z poprzednikiem mój pędzel jest trudniejsze.

Opierając się na wynikach badań odzyskiwania pamięci, Foraker sugeruje, że wybitni poprzednicy mają wyższy czas odzyskiwania pamięci, gdy wprowadzany jest następny zaimek. Co więcej, gdy zdania są rozszczepione składniowo, poprzedzające je reprezentacje, takie jak zaimki, stają się bardziej charakterystyczne w pamięci roboczej i można je łatwo integrować w kolejnych operacjach dyskursu. Innymi słowy, zaimki poprzedzające umieszczone na początku zdania są łatwiejsze do zapamiętania, ponieważ znajdują się w ich centrum uwagi. W ten sposób zdania są łatwo interpretowane i rozumiane. Odkryli również, że zaimki płciowe, takie jak on / ona, zwiększają znaczenie w porównaniu z zaimkami jednoznacznymi, takimi jak to. Ponadto wyrażenia rzeczownikowe stają się bardziej widoczne w reprezentacji, gdy są rozszczepione składniowo. Zasugerowano również, że istnieje związek między wyszukiwaniem poprzedników a jego wrażliwością na ograniczenia komendy c na wiązanie kwantyfikacyjne oraz że komenda c ułatwia uzyskiwanie informacji relacyjnych, które pomagają w wyszukiwaniu poprzedników i odróżnianiu ich od fraz kwantyfikacyjnych, co pozwala odczyty zaimków z fraz kwantyfikacyjnych, które tego nie robią.

Autyzm

Ostatnie badania przeprowadzone przez Khetrapal i Thorntona (2017) kwestionowały, czy dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) są w stanie obliczyć hierarchiczny związek strukturalny c-command. Khetrapal i Thornton podnieśli możliwość, że dzieci z ASD mogą polegać na formie liniowej strategii przypisywania punktów odniesienia. Badanie miało na celu zbadanie statusu c-komendy u dzieci z ASD poprzez przetestowanie u uczestników ich interpretacji zdań, które uwzględniały użycie c-komendy i liniowej strategii przypisywania referencji. Naukowcy odkryli, że dzieci z wysokofunkcjonującym autyzmem (HFA) nie wykazywały żadnych trudności z obliczeniem hierarchicznej relacji polecenia c. Wyniki sugerują, że dzieci z HFA nie mają niedoboru syntaktycznego, jednak Kethrapal i Thornton podkreślają, że niezbędne jest prowadzenie dalszych badań międzyjęzykowych.

Zobacz też

Anafora

Wiążący

Koreferencja

Rząd

Rządowe i wiążące

m-polecenie

Parsuj drzewo

wyrażenia ilościowe

Uwagi

Bibliografia

Ariel, M. (2016). Uzyskiwanie dostępu do poprzedników wyrażeń rzeczownikowych. Londyn: Routledge.

Barker, C. (2012). Wiązanie ilościowe nie wymaga polecenia C. Zapytanie językowe, (s. 614-633). MIT Naciśnij.

Boeckx, C. (1999). Sprzeczne wymagania poleceń C. Studia Linguistica, 53(3), 227–250.

Bresnan, J. (2001). Leksykalna składnia funkcjonalna. Blackwella.

Brüning, B. (2014). Powrót do funkcji poprzedzania i polecenia. Język, 90(1), 342-388.

Carminati, MN, Frazier, L. i Rayner, K. (2002). Zmienne powiązane i C-Command. Czasopismo Semantyki. 19(1): 1-34. doi: 10. 1093/jos/19. 1. 1

Carnie, A. Składnia: wprowadzenie generatywne. Oksford: Blackwell.

Carnie, A. (2013). Składnia: Wprowadzenie generatywne, wydanie 3.. Malden, Massachusetts: Blackwell.

Cho, K. (2019). Dwa różne polecenia C w strukturach wewnątrz-argumentowych i strukturach między-argumentowych: nacisk na zasady wiążące B i A. British American Studies (str. 79–100). Hankuk University of Foreign Studies.

Chomsky, N. (1995). „Program Minimalistyczny”.

Frawley, W. (2003). C-komenda. „Międzynarodowa Encyklopedia Językoznawstwa”.

Foraker, S. (2004). Mechanizmy zaangażowane w eksponowanie reprezentacji referencyjnych podczas koreferacji zaimkowej (rozprawa doktorska, New York University, 2004). Rozprawy cyfrowe UMI ProQuest. i McElree, B. (2007). Rola protuberancji w rozwiązywaniu zaimków: reprezentacje aktywne kontra pasywne. Journal of Memory and Language, 56(3), 357-383.

Garnham, A. (2015). Modele mentalne i interpretacja anafory. Nowy Jork. ISBN 9781138883123.

Garrod, S. i Terras, M. (maj 2000). Wkład wiedzy leksykalnej i sytuacyjnej w rozwiązywanie ról dyskursu: wiązanie i rozwiązanie. Dziennik Pamięci i Języka. 42 (4): 526-544. doi:10. 1006/jmla. 1999. 2694

Haegeman, L. (1994). Wprowadzenie do teorii rządów i wiązań, wydanie 2.

Kayne, R. Antysymetria składni. Językowa Monografia Zapytania Dwadzieścia Pięć.

Keshet, E. (2004-05-20). „24, 952 charłak składni”. MIT.

Chetrapal, Neha; Thornton, Rosalind (2017). „C-Command w gramatykach dzieci z autyzmem wysokofunkcjonującym”. Granice w psychologii. 8. 3389/fpsyg. 2017. 00402. ISSN 1664-1078.

Klima, ES (1964). Negacja w języku angielskim. W JA Fodor i JJ Katz (red. ), Struktura języka: Lektury w filozofii języka (s. 246–323). Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.

D. Kush, J. Lidz i C. Philips (2015). Pobieranie zależne od relacji: dowody z powiązanych zaimków zmiennych. 82: 18-40. 1016/j. jml. 2015. 02. 003

Langacker, RW (1969). O pronominalizacji i łańcuchu dowodzenia. W DA Reibel i SA Schane (red. ), Modern studies in English: Readings in transformal grammar (s. 160–186).

Lasnik, H. (1976). Uwagi na temat koreferencji. Analiza językowa 2, 1-22. (1989). Selektywna historia współczesnej teorii wiązania. W: Eseje o Anaforze. Studia z języka naturalnego i teorii lingwistycznej, t. 16. Springer, Dordrecht. https://doi. 1007/978-94-009-2542-7_1

Levine, R. i Hukari, T. (2006). Jedność nieograniczonych konstrukcji zależności. Stanford, Kalifornia: Publikacje CSLI.

Lekka stopa, DW (1975). Recenzowana praca: Interpretacja semantyczna w gramatyce generatywnej Raya S. Jackendoffa. Dziennik Lingwistyki, 11(1), 140-147

Pollard, C. i Sag, I. Gramatyka struktury fraz sterowanej nagłówkiem. Chicago: University of Chicago Press.

Radford, A. (2004). Składnia angielska: wprowadzenie. Cambridge, Wielka Brytania: Cambridge University Press.

Reinhart, T. Domena syntaktyczna anafory. Rozprawa doktorska, Massachusetts Institute of Technology. (Dostępne online pod adresem http://dspace. 1/16400). (1981). Określone domeny anafor NP i C-command. Zapytanie językowe, 12(4), 605-635. (1983). Anafora i interpretacja semantyczna. Londyn: Croom Helm.

Reuland, E. Teoria wiązania. W M. Everaert i H. van Riemsdijk (red. ), The Blackwell towarzyszący składni, rozdz. 9.

Shan, Chung-Chieh; Barker, Chris (2006). „Wyjaśniając zwrotnicę i wyższość jako ocena od lewej do prawej”. Językoznawstwo i filozofia. 29 (1): 91–134. 1007/s10988-005-6580-7. ISSN 0165-0157.

Sportiche, D., Koopman, HJ i Stabler, EP (2013; 2014). Wprowadzenie do analizy i teorii składniowej. Hoboken: John Wiley.

Wuijts, Rogier (29 października 2015). „Wiążące zaimki z i bez c-komendy”. Uniwersytet w Utrechcie.

Zhang, H. Warunek c-komenda w fonologii. Interfejs składniowo-fonologiczny (s. 71–116). Routledge. 4324/9781317389019-10">https://doi. 4324/9781317389019-10

Zewnętrzne linki

c-polecenie i zaimki

Relacje węzłów, University of Pennsylvania

Kilka podstawowych pojęć w rządzie i teorii wiążącej

Izaka, Danielę; Charles Reiss (2013). I-język: Wprowadzenie do językoznawstwa jako nauki kognitywnej, wydanie 2. Oxford University Press. wiki/wiki/ISBN_(identifier)" title="ISBN (identyfikator)">Numer ISBN 978-0-19-953420-3.

Terminal czyścimy za pomocą polecenia clear

Ćwiczenie 1 – Wyświetlanie pomocy

1. Wyświetl pomoc za pomocą poleceń man oraz info

2. Za pomocą polecenia man find sprawdź składnie dla poleceń: passwd, ls,

alias, more

Ćwiczenie 2 – Wyświetlanie informacji o katalogach

1. Wyświetl listę katalogów za pomocą polecenia dir, sprawdź, jakie

informacje są wyświetlane przez polecenie vdir

2. Sprawdź działanie polecenia ls i ls z parametrem –l. Do których

wcześniejszych poleceń są one podobne?

3. Sprawdź działanie polecenia ls z parametrami: -a, -A, -d

4. Za pomocą polecenia ls „wzorzec”, wyświetl wszystkie elementy???? gdzie

* -oznacza dowolny ciąg znaków,? – zastępuje dowolny znak. Analogicznie

wyświetl wszystkie elementy nie spełniające warunku korzystając z parametru

–ignore=’wyrażenie’

5. Wyświetl zawartość również podkatalogów używając parametru –recursive

6. Posortuj wyświetlane wyniki wg wielkości i czasu utworzenie korzystając z

parametrów: -S i –t

7. Wyświetl strukturę katalogów dala katalogu /usr/etc za pomocą polecenia

tree

1

Ćwiczenie 3 – Przechodzenie pomiędzy katalogami

1. Przejdź do głównego katalogu w strukturze katalogów o jeden „wyżej” za

pomocą polecenia cd z parametrem.., następnie przejdź do katalogu

głównego przy użyciu parametru /.

2. Przy użyciu polecenia polecenia cd nazwaKatalogu wróć z powrotem do

swojego katalogu domowego.

Ćwiczenie 4 – Operacje na historii poleceń

1. Za pomocą polecenia history wyświetl historie użytych poleceń. Za pomocą

polecenia history > nazwaPliku przekieruj historie poleceń do pliku i sprawdź

jego zawartość. Wyczyść historie poleceń używając parametru –c.

Ćwiczenie 5 – Operacje na katalogach i plikach

1. W swoim katalogu za pomocą polecenia mkdir nazwaKatalogu utwórz

katalog o nazwie ImieINazwisko

2. W katalogu który utworzyłeś utwórz poprzez jedno polecenie trzy

podkatalogi o nazwie katalogA, katalogB i katalogC uzywajac spacji jako

separatora ich tworzenia - mkdir katalog1 katalog2

3. Za pomocą polecenia mv zmień nazwę katalogu katalogC na nazwę

KatalogDoUsuniecia - mv katalog1 katalog2

4. Usuń katalog o nazwie KatalogDoUsuniecia poprzez polecenie rmdir

5. W katalogu katalogB utwórz pliki o nazwie plikA, plikB, plikC i

NieUsuwalny za pomoca polecenia touch

6. Do katalogu katalogB zapisz dokument o nazwie plikD utworzony w

dowolnym edytorze dokumentów.

2

7. Zmień nazwę dokumentu plikD na plikDoUsuniecia za pomocą polecenia

mv. Zmień nazwę pliku plikA na plikB. Co się stało w wyniku operacji?

Ponownie utwórz plik o

nazwie plikA a następnie zmień jego nazwę na plikB używając najpierw

atrybutu –b a następnie –i.

8. Osuń plik o nazwie plikDoUsuniecia za pomocą polecenia rm

9. Usuń wszystkie pliki o nazwie rozpoczynającej się od plik - rm plik* w

trybie interaktywnym -i

10. Spróbuj usunąć katalog katalogB za pomocą polecenia rmdir. Czy

możliwe jest jego usuniecie?

11. Spróbuj usunąć katalog za pomocą polecenia rm z parametrem –r. Czy

operacja się udała?

12. Ponownie utwórz katalog o nazwie katalogB z plikami o nazwach plikA,

plikB, plikC. Przenieś zawartość katalogu katalogB do katalogu katalogA za

pomocą polecenia mv - mv katalog1/* katalog2.

13. Skopiuj plik plikA z katalogu katalogA do katalogu katalogB za pomocą

polecenia cp zmieniając nazwę na plikTymaczasowy- cp.. /katalog1/plik1

katalog2/plik2

14. Utwórz wpisując kilka dowolnych linijek tekstu w katalogu katalogB plik

tekstowy o nazwie plikDoDowiazania. Za pomocą polecenia ln utwórz

odnośnik stały o nazwie plikDowiazany do pliku plikDoDowiazania - ln plik1

plik2. Sprawdź za pomocąpolecenia cat zawartość pliku plikDowiazany.

Edytorem tekstowym zmień zawartość pliku i sprawdź ponownie poleceniem

cat zawartość pliku plikDowiazany. Czy uległa ona zmianie. Usuń plik o

nazwie plikDoDowiazania. Czy plik plikDowiazany nadal istnieje i wyświetla

jakaś zawartość? A pomocą polecenia ln z parametrem –s dokonaj dowiązanie

symboliczne do pliku plikDowiazany o nazwie plikDowiazany2 - ln -s

3

plik1 plik2. Wykonaj operacje analogiczne jak we wcześniejszym przypadku.

Czym rożni się odnośnik stały od dowiązania symbolicznego?

Ćwiczenie 6 – Wyświetlanie zawartości plików

1. Dodaj do katalogu katalogB za pomocą edytora tekstowego pliki z

dowolnym tekstem o nazwach plikZawartosc1 oraz plikZawartosc2. Za

pomocą poznanego polecenia cat wyświetl zawartość plików o nazwie

plikZawartosc1 oraz plikZawartosc2 numerując ich linie:: cat -n plik1. txt

plik2. txt lub cat -n plik. *

2. W celu złączenia plikówplikZawartosc1 oraz plikZawartosc2 w

plikZawartosc3 jeden posłuż się operatorem skierowania >> - cat plik1. txt >> plik3. txt

3. Przejrzyj zawartość pliku plikZawartosc3 za pomocą polcen more oraz less

Ćwiczenie 7 – Wyszukiwanie plików

1. Za pomocą polecenia find znajdź w katalogu katalogA plik o nazwie plikB

- find /katalog -name plik -print

2. Za pomocą odpowiedniego wyrażenia regularnego znajdź w katalogu

katalogA pliki o nazwie rozpoczynającej się od plik

3. Wyświetl listę plików, które zostały utworzone lub zmodyfikowane w ciągu

ostatniego dnia za pomocą polecenia postaci find /usr/bin -type f -mtime -1

-print

Ćwiczenie 8 – Zmiana atrybutów plików Sprawdź katalogów

1. Sprawdź za pomocą polecenia ls z odpowiednim parametrem uprawnienia

do katalogu katalogA

2. Za pomocą polecenia chmod zmień parametry katalogu katalogA pełnie

4

dla właściciela, wejście i przeszukanie zawartości dla grupy przypisanej do

katalogu i na brak uprawnień dla pozostałych użytkowników pamiętając, ze

wartości liczbowe.

- 4 – r - przeszukanie zawartości (katalog), odczyt

- 2 – w - zmiana zawartości (katalog i plik)

- 1 – x - wejście (katalog), uruchomienie (plik)

przykład – chmod 666 katalog1

3. Za pomocą parametru –R dokonaj zmiany zarówno dla katalogu katalogA

jak i podkatalogów na uprawnienia pełne dla wszystkich wyświetlając

informacje dla każdej ze zmian za pomocą parametru -v

Ćwiczenie 9 – Spakowywanie i rozpakowywanie plików

1. Sprawdź w podręczniku użytkownika dane na temat poleceń tar, jar i

compress

2. Sworzyc kopie zapasowa zawartości katalogu katalogB znajdującego się w

katalogu katalogA za pomocą tar-a i umieścić ja w katalogu katalogB pod

nazwa daneSpakowane. tar

3. Wyświetl zawartość katalogu katalogB sprawdzając, czy plik kopii

zapasowej istnieje

4. Sprawdzić zawartość pliku kopii zapasowej

5. Rozpakuj plik kopii zapasowej o nazwie daneSpakowane. tar

6. Usuń odtworzone dane wraz z katalogiem je zawierającym

Ćwiczenie 10 – Ustalanie zajętego i wolnego miejsca

1. Sprawdź ilość wolnego i zajętego miejsca na partycjach za pomocą

polecenia df. Użyj parametru –m aby wyświetlić ilość w megabajtach

2. Wyświetl ilość miejsca w bajtach jaka zajmuje katalog /usr/bin za pomocą

5

pocenia du i parametru –b.

3. Wyświetl ilość miejsca jaka zajmuje katalog i podkatalogi katalogu

katalogA używając parametru –a

4. Sprawdź jakie dane zostaną wyświetlone dla tego polecenia i katalogu

katalogA gdy jako parametry podasz odpowiednio –c, -s, -S

Kwiczenie 11 – Wyświetlanie informacji o systemie

1. Wyświetl informacje o architekturze komputera za pomocą plecenia arch

2. Sprawdź składnie polecenia uname, a następnie wyświetl informacje:

procesor, wersja jadra, nazwa hosta, wszystkie zbiorczo

3. Wyświetl ilość miejsca w bajtach jaka zajmuje katalog /usr/bin za pomocą

polecenia du i parametru –b.

4. Za pomocą polecenia free wyświetl informacje o pamięci systemowej. Użyj

parametru –k do wyświetlenia w kilobajtach lub –m do wyświetlenia w

megabajtach

5. Wyświetl listę procesów za pomocą polecenia ps i najbardziej

obciążających system za pomocą polecenia top

6. Wyświetl statystyki dla połączeń za pomocą polecenia netstat

Ćwiczenie 12 – Konta użytkowników

1. Wejdź na konto użytkownika roota za pomocą polecenia su

2. Zmień hasło dla roota za pomocą polecenia passwd

3. Za pomocą polecenia w wyświetl informacje o aktywnych sesjach

4. Za pomocą polecenia adduser dodaj użytkownika o nazwie swoje inicjały

5. Przy użyciu parametru –g dodaj nowego użytkownika o nazwie admin jako

należącego do grupy root

6. Usuń pierwszego utworzonego użytkownika za pomocą polecenia userdel

6

wraz z jego katalogiem domowym używając parametru –r

7. Wyświetl informacje o użytkowniku amin wykorzystuj ac polecenie finger

8. Dodaj nowa grupę użytkowników za pomocą polecenia groupadd o

nazwie nowaGrupa

9. Sprawdź składnie polecenia adduser i dodaj jeszcze jednego użytkownika z

kilkoma parametrami konfiguracyjnymi jako członka grupy nowaGrupa

10. Usuń grupę nowaGrupa za pomocą polecenia groupdel

11. Sprawdź składnie polecenia usermod i zmień dane dla użytkownika admin

Ćwiczenie 13 – Montowanie i odmontowywanie

1. Zamontuj stacje dyskietek za pomocą polecenia mount – mount /dev/fd0

2. Odmontuj urządzenie za pomocą polecenia umount

3. Zamontuj jedna z nie zamontowanych partycji – lista urządzeń w katalogu

/dev/urządzenie, partycje zaczynają się od hda. Mesli wszystkie partycje są

zamontowane, odmontuj którąś i zamontuj ponownie

4. Wejdź do zamontowanej partycji – znajduje się one w katalogu

/mnt/nazwaUrzadzenia, np. /mnt/hda2

Ćwiczenie 14 – Zamykanie systemu

1. Zamknij system po upływie 2 minut – shutdown 2

CZY MÓGŁBY KTOŚ MI POMÓC?????